'Iemand doden deed me weinig'
Soldaat Timmo (23) uit Alphen aan den Rijn kwam bij de legerbasis Martello in Zuid-Afghanistan in een vuurgevecht met de taliban terecht.
,,Eerst zag de toestand rond de legerbasis Martello er onschuldig uit. Het begon te schemeren. Toen, opeens, kwamen van een kilometer afstand lichtsporen over ons heen. Even stond alles stil. Maar toen de eerste raketten en mortieren insloegen, begon alles weer te bewegen. Ik ben gelijk naar mijn pantservoertuig gerend en ben maximaal gaan schieten. Dan denk je weinig na.
Omdat het al donker werd, moest ik mijn warmtebeeldkijker aan het werk. Maar de bergen waarop de taliban zaten waren nog zo heet door de zon, dat je geen mensen kon onderscheiden. Ik zag alleen hun mondingsvuur.
Vanuit een van onze observatieposten schoten ze met zwaar kaliber op een doelwit tegenover me. Ik zag de stofwolk, er waren treffers. Twee mannetjes kwamen vrij te staan. Die heb ik toen neergeknald. Eentje schoot er nog met zijn Kalashnikov, en ik zag het spoor van zijn kogels ineens omhoog gaan. Dan weet je dus dat je raak geschoten hebt. Het vuurgevecht ging zo'n twintig minuten door. Als het ophoudt, is meteen de druk eraf.
We waren meer blij dan geschrokken, achteraf. Hadden eerder de behoefte aan een feestje dan dat we hartkloppingen hadden. Als je zag hoeveel vuur er op ons af kwam, is het een wonder dat niemand is geraakt.
Ik heb er niet van wakker gelegen dat ik iemand heb gedood, nee. Zolang je geen mens ziet, is het een schietschijf. Het deed me weinig. Het liefst had ik er nog meer gehad. Zij willen óns dood, ja, dan kan je een koekje van eigen deeg krijgen. De volgende dag liepen we er alweer over te geinen. Zo van: die had er zoveel, die had er zoveel. Ik heb niet gemerkt dat iemand er iets aan heeft overgehouden. Als iemand twintig meter voor je staat, denk je er wel anders over. Dan bedenk je je wel drie keer, omdat je dan ziet wat je kogel doet.
Ik heb erover nagedacht of het thuis zou vertellen. Maar ze wisten dat ik bij Martello was en dat daar zwaar is gevochten, dus verzwijgen had weinig zin. Ze waren blij en trots, maar vonden het niet leuk dat ik langer zou blijven. Of je er trots op moet zijn, weet ik niet. Ik ben blij dat ik weet hoe het voelt. Je traint hier jaren voor, maar je weet niet hoe je reageert als het echt zover is.
Voor mij zijn de risico's laag de komende tijd. Het enige dat we nog kunnen tegenkomen zijn geïmproviseerde bommen langs de weg. Ze zullen niet snel meer in hinderlagen gaan, het wordt hooguit nog wat laf bommenwerk, een beetje treiteren.
Een oorlog van leger tegen leger kan je winnen, maar dit is kansloos. Ik heb gemengde gevoelens over deze missie. Wij kunnen de burgers wel wat veiligheid bieden, maar als de taliban zien dat ze met ons praten, worden ze in elkaar geslagen of neergeknald. Je kan een mierennest niet uitroeien. Als je een paar van die gasten neerschiet, staan er wel weer nieuwe op. Zodra we weggaan, is het land weer terug bij af.''
,,Eerst zag de toestand rond de legerbasis Martello er onschuldig uit. Het begon te schemeren. Toen, opeens, kwamen van een kilometer afstand lichtsporen over ons heen. Even stond alles stil. Maar toen de eerste raketten en mortieren insloegen, begon alles weer te bewegen. Ik ben gelijk naar mijn pantservoertuig gerend en ben maximaal gaan schieten. Dan denk je weinig na.
Omdat het al donker werd, moest ik mijn warmtebeeldkijker aan het werk. Maar de bergen waarop de taliban zaten waren nog zo heet door de zon, dat je geen mensen kon onderscheiden. Ik zag alleen hun mondingsvuur.
Vanuit een van onze observatieposten schoten ze met zwaar kaliber op een doelwit tegenover me. Ik zag de stofwolk, er waren treffers. Twee mannetjes kwamen vrij te staan. Die heb ik toen neergeknald. Eentje schoot er nog met zijn Kalashnikov, en ik zag het spoor van zijn kogels ineens omhoog gaan. Dan weet je dus dat je raak geschoten hebt. Het vuurgevecht ging zo'n twintig minuten door. Als het ophoudt, is meteen de druk eraf.
We waren meer blij dan geschrokken, achteraf. Hadden eerder de behoefte aan een feestje dan dat we hartkloppingen hadden. Als je zag hoeveel vuur er op ons af kwam, is het een wonder dat niemand is geraakt.
Ik heb er niet van wakker gelegen dat ik iemand heb gedood, nee. Zolang je geen mens ziet, is het een schietschijf. Het deed me weinig. Het liefst had ik er nog meer gehad. Zij willen óns dood, ja, dan kan je een koekje van eigen deeg krijgen. De volgende dag liepen we er alweer over te geinen. Zo van: die had er zoveel, die had er zoveel. Ik heb niet gemerkt dat iemand er iets aan heeft overgehouden. Als iemand twintig meter voor je staat, denk je er wel anders over. Dan bedenk je je wel drie keer, omdat je dan ziet wat je kogel doet.
Ik heb erover nagedacht of het thuis zou vertellen. Maar ze wisten dat ik bij Martello was en dat daar zwaar is gevochten, dus verzwijgen had weinig zin. Ze waren blij en trots, maar vonden het niet leuk dat ik langer zou blijven. Of je er trots op moet zijn, weet ik niet. Ik ben blij dat ik weet hoe het voelt. Je traint hier jaren voor, maar je weet niet hoe je reageert als het echt zover is.
Voor mij zijn de risico's laag de komende tijd. Het enige dat we nog kunnen tegenkomen zijn geïmproviseerde bommen langs de weg. Ze zullen niet snel meer in hinderlagen gaan, het wordt hooguit nog wat laf bommenwerk, een beetje treiteren.
Een oorlog van leger tegen leger kan je winnen, maar dit is kansloos. Ik heb gemengde gevoelens over deze missie. Wij kunnen de burgers wel wat veiligheid bieden, maar als de taliban zien dat ze met ons praten, worden ze in elkaar geslagen of neergeknald. Je kan een mierennest niet uitroeien. Als je een paar van die gasten neerschiet, staan er wel weer nieuwe op. Zodra we weggaan, is het land weer terug bij af.''
geplaatst door Silvan Schoonhoven @ 14:42
1 reactie(s)
1 Reactie(s):
Als je maar weet dat wanneer de Taliban jou naar de tering schieten het veel anderen ook weinig zal doen. ;)
Een reactie posten
<< Naar voorpagina