Een hapje eten

Kabul International Airport is nog geen ideaal flaneer- en winkelgebied. Dat blijkt als je, na uren opgevouwen te hebben gezeten in een vliegende veewagen en na een gemiste lunch, de benen wil strekken om iets eetbaars te vinden. Je wandelt wat, slaat eens een zijweggetje in en wordt prompt gearresteerd door de militaire politie. Dat gaat gepaard met veel gesnauw, gezwaai met mitrailleurs, tassen doorzoeken, fouilleren, en tenslotte een ondervraging in het Frans. Een perskaart van de onbeduidende basis Tarin Kowt maakt hier weinig indruk. Wat meneer dacht daar te doen, op terrein van het Koninklijke Belgische leger? Er moet een man met een rode baret, een snor en strepen bij komen. Die vertrouwt het ook niet. Mee dan maar naar het bureau van de militaire politie, achterin een dreigend uitziende jeep. Net als je wil uitroepen dat je niets zegt voor je advocaat er is (zo doen ze dat in films) is de zaak ineens opgelost. De Nederlandse MP komt erbij, legt uit dat hun leger wel eens journalisten en andere domme burgers moet meenemen, en daarmee is de kous af. Laat het nooit meer gebeuren en past u voortaan toch op, want ze zijn hier nogal lichtgeraakt sinds die zelfmoordaanslagen.
De Belgen duwen de verslaggever annex spion achterin hun jeep en zetten hem na een korte groet af voor de eetzaal. Waar het toevallig net tijd is voor het avondeten.