'Feest voor een vliegtuigspotter'

,,Op de basis Kabul ben ik degene die de F-16-vliegers ophaalt en weer wegbrengt naar de kisten. Als ik ze haal, ben ik de eerste die het ziet als er wapens ontbreken op de kist. De eerste keer dat een F-16 terugkeert zonder bommen, is me nog levendig bijgebleven.''
,,De F-16's verhuizen volgende week van Kabul naar Kandahar in het zuiden. Lange tijd was de baan daar niet geschikt voor ons. Er zaten grote gaten in het beton en F-16's zijn erg gevoelig voor opspringende steentjes die in de luchtinlaat schieten. Met alle gevolgen van dien.
Ik heb het hier super, want ik ben vliegtuigspotter en dan is het hier één groot feest. Voor mij is het verhaal rond nu ik hier ben. Eerder heb ik op een basis in Florida gezeten voor Enduring Freedom. Toen zag ik alleen op de tv-schermen hoe dit land eruit ziet. Nu ben ik er echt. We werken hier zeven dagen per week en twaalf uur op een dag. De weken vliegen om, want je werkt in een flow.
Toch merk je dat het oorlog is. Er kwam een Taliban-raket neer op vijftien meter afstand, aan de andere kant van een muur, net toen we op de flight line stonden bij de F-16's. We hoorden een klap, maar die hoor je hier wel vaker als ze mijnen opruimen. Vervolgens werd het vliegverkeer stilgelegd en bleek het om een raketaanval te gaan. De raket was een blindganger, hij ontplofte niet. Ik denk niet teveel na over die aanvallen, anders krijg je een knoop in je hersenen. Als er een raket op je valt, is het je dag niet, denk ik dan maar. Op het moment dat hij viel, zaten we toch al in een roes.
De aanval kwam op een heel wrang moment. Het was net een uur voor de afscheidsceremonie van Michael Donkervoort, onze vlieger die hier op 31 augustus is verongelukt. Ik kende hem goed. We zijn nog samen naar Zweden geweest.
Ik had dienst op de dag dat het gebeurde. Er kwam een telefoontje dat er een kist in moeilijkheden zat. Al is het lang geleden, we hebben in Nederland wel vaker meegemaakt dat een kist neerstortte en toen werkte de schietstoel altijd goed, dus daar hoop je in dit geval op. Eigenlijk verwacht je elk moment de helikopter van het rescueteam die hem terug komt brengen. Maar dat gebeurde niet. Even was er nog wat ruis over de radio dat Michael nog zou leven; een hele dag zaten we in onzekerheid. Uiteindelijk kwam de mededeling en werd het stil.
Het is een zwarte bladzijde dat er iemand uit je team wordt weggetrokken. En dat zonder dat je de oorzaak weet. De erfenis van wat er is gebeurd, neem ik mee naar huis. Maar na twee dagen niet vliegen moesten we toch weer door. Het team is er hechter van geworden. We praten er nog veel over. Van wrakstukken is een gedenkteken gemaakt op de helling waar ze zijn gevonden. Het was een indrukwekkende ceremonie, hier op het vliegveld van Kabul.''