Taliban-tijd

In de hangar van de Nederlandse Cougar-helicopters op de basis Kandahar hangen kartonnetjes waarop de score wordt bijgehouden van het aantal ingeslagen raketten. Vijf op een dag is een uitschieter, maar de laatste weken is het scorebord leeg gebleven. ,,Misschien slaap ik daarom wel zo slecht'', oppert een Apache-vlieger. ,,Ik was eraan gewend geraakt.'' We zitten in de eetzaal van de legerbasis, een van de weinige kantines die ik ken waar het verboden is om een tas, maar verplicht om je geweer mee naar binnen te nemen.

Een tijdje terug is een raket de eetzaal door het plafond geslagen toen daar vijf Nederlanders aan de maaltijd zaten. De raket kwam op twintig meter afstand neer in de saladbar. Eters die daar dichter bij zaten, raakten zwaargewond. ,,Ik luister de hele dag of ik geen gefluit hoor'', zegt een helicoptertechnicus. ,,Vooral als het 's avonds donker begint te worden. Taliban-tijd, is het dan.''

Deze avond, tegen etenstijd, klinken er een paar doffe knallen buiten het kamp. Aan de hemel zijn oplichtende projectielen te zien. Meer knallen klinken en een helicopter vliegt over. Vijf minuten later, net als ik op weg ben naar het avondeten, duiken in het donker tussen de tenten soldaten op. Gehurkt, met hun geweer in de aanslag. Een van hen ligt op zijn rug, anderen zitten over hem heen gebogen. Als ik informeer of ik misschien een handje kan helpen, blijkt het sluipen een oefening, net als het helpen van de gewonde. Dan maar door naar de eetzaal.

Over eten gesproken; morgen is het de bedoeling om per Hercules naar het Nederlandse kamp Tarin Kowt te vliegen. Dat betekent niet langer keus uit de talloze prima gerechten uit de keuken van basis Kandahar, maar magnetronmaaltijden in het meer sobere kamp in Uruzgan.